Het loont steeds de moeite om Franse muziektijdschriften zoals World Sound en Vibrations uit te pluizen.  Er duiken dan allerlei artiesten op die je in eerste instantie nergens anders tegenkomt.  Niet dat het allemaal toppers blijken te zijn maar af en toe duikt er toch een zeldzame witte parel op.  Neem nu het duo Okou.  Waar ze de naam vandaan hebben heb ik nog niet kunnen achterhalen maar waar ik helemaal zeker van ben is dat hun voortreffelijke cd "Serpentine" moeiteloos mijn eindejaarslijstje zal halen.  Ik weet dat het nog vroeg op het jaar is om dat te beweren maar laat mij een poging wagen om mijn bewering kracht bij te zetten.  Okou bestaat uit zangeres Tatiana Heintz die Frans-Ivoriaans bloed door de aderen stromen heeft en gitarist Gilbert Trefzger, Zwitsers-Egyptisch van origine.  Zij heeft haar jeugd doorgebracht in Oost-Afrika om vervolgens via Bordeaux en Engeland, je vindt haar terug op plaatjes van Keziah Jones, Mick Jagger en Five Corners, in Parijs aan te belanden.  Het is daar dat ze drie jaar geleden Gilbert tegen het lijf loopt die dan al samengewerkt heeft met oa. Nitin Sawhney en Roy Ellis en soundtracks maakt voor film en theater.  Zoals dat wel eens vaker gebeurt in muziekmiddens blijken ze perfect bij mekaar te passen en het kon dan ook niet uitblijven dat dit feit zou resulteren in een muzikale collaboratie. 

Producer Jay Newland, die eerder al in zee ging met Norah Jones, Ayo en Juliette Gréco, heeft hier heel fraai werk afgeleverd.  Met minimale middelen wordt hier maximaal effect gesorteerd. Gilbert Trefzger speelt dobro, banjo, slide banjo, weissenborn, Hawaïaanse en akoestische gitaar maar kan ook overweg met oud en bouzouki en Tatiana Heintz, wel die gebruikt simpelweg haar stem om te overtuigen.  Waar nodig zijn er extra muzikanten ingezet en die zijn niet van de minsten : Ira Coleman op contrabas, we zagen hem onlangs nog aan het werk met Dee Dee Bridgewater, op percussie en drums Andrew Borger, zie ook Norah Jones en Tom Waits, tubaspeler Dave Bargeron, in een ver verleden lid van Blood, Sweat and Tears en accordeonist Brian Mitchell, eveneens terug te vinden bij Bob Dylan, Dolly Parton en Mary J. Blige.  Met zo'n mannen kan je al eens ten oorlog trekken.  Het straffe aan deze plaat is dat de muzikanten de studio ingedoken zijn zonder te weten wat hen te wachten stond laat staan dat ze al veel met mekaar samengespeeld hadden.  Maar zoals dat wel vaker gebeurt sloeg de vlam van de eerste minuut over en het resultaat is te beluisteren op dit succulente schijfje.  Is het jazz ?  Is het pop ?  Is het blues ?  Is het wereldmuziek ?  Is het folk ?  Wel het is het allemaal en nog veel meer.  Zoals reeds gezegd beschikt Tatiana over een schitterende stem.  In het openingsnummer "Serpentine" doet ze me aan Bobby Gentry denken.  Op andere momenten hoor je ook referenties naar Norah Jones, Suzanne Vega, Emmylou Harris, Sade, Souad Massi, Joan Armatrading, Tracy Chapman... zonder evenwel een kopie te zijn.  Countryblues, jazz, folk, pop... het zit er allemaal in. 

Denk bijvoorbeeld aan Daniel Lanois of Zachary Richard in "Bessie", hun ode aan Bessie Smith of Taj Mahal in de bluesy, met tuba opgesmukte, instrumental "Moonspell blues". "Picked me up" is de perfecte kruising tussen balkan en New Orleans.  Dat zal weer aan de tuba liggen.  Er is de southern countryblues van "Eye for an eye", het Amerikaans folky "Tired feet", de countryfolk van "Evolution", de bluesy folkpop van "Dusty ground" en de pure Franse chanson "A l'aurore".  Absoluut prijsbeest, en dat is ook wat anderen ervan vinden want je komt het op diverse downloadsites en Franse muziekstations tegen, is ongetwijfeld het uiterst catchy "To the bone".  Een wereldsong.  Nog meer superlatieven nodig ?  Neen dacht ik zo.  Verplichte aanschaf en tot eind 2010 voor de
eindejaarslijstjes. (BV)